Parentyfikacja

Nie każdy będzie miał przestrzeń na bycie dzieckiem. W niektórych rodzinach dochodzi do zjawiska parentyfikacji, czyli odwrócenia ról. Dziecko staje się opiekunem, rodzinnym bohaterem kiedy chroni matkę przed pijanym ojcem czy gosposią. Wynikające z tego obciążenia dla dziecka są zwyczajnie za duże, nieadekwatne do poziomu rozwoju. Parentyfikacja może dotyczyć sfery emocjonalnej ale też społeczno-socjalnej, kiedy na dziecko spada cały ciężar zaspokojenia potrzeb bytowych, np. zdobywanie pieniędzy na utrzymanie czy załatwianie niezbędnych spraw urzędowych.

Konsekwencją życia w rodzinie dotkniętej parentyfikacją są wadliwe schematy i tryby, najczęstszym uwikłanie i wewnętrzny krytyk wzbudzający poczucie winy, deprywacja emocjonalna i rozzłoszczone dziecko na skutek frustracji i zmęczenia, samopoświęcenie i tryb radzenia sobie i obrony służący do realizacji zadań i spełniania oczekiwań, tzw. Uległy Poddany.

Parentyfikację obserwujemy w rodzinach patologicznych, z problemem z uzależnieniami (np. rodziny alkoholowe), w rodzinach gdzie stosowana jest przemoc fizyczna i psychiczna, gdy są różnego rodzaju nadużycia, choroby psychiczne, ubóstwo, konflikty a także gdy rodzice są niedojrzali emocjonalnie.

Co jest ważne dla osoby dotkniętej parentyfikacją?

Przede wszystkim nauka zdrowej troski o siebie, w celu regeneracji i naładowania baterii ale też niezbędnej do samorealizacji. Także umiejętność rozpoznawania własnych potrzeb, w ogóle ich zauważenie. W przypadku psychoterapii głównym celem zazwyczaj jest dążenie do zbudowania Zdrowego Dorosłego, który potrafi w sposób zrównoważony zadbać o własne potrzeby emocjonalne, nie raniąc przy tym siebie i innych. Zawsze celem jest stworzenie działającego modelu łączącego wcześniejsze doświadczenia z bieżącymi trudnościami. Biorąc pod uwagę fakt, że relacja z rodzicami przenosi się na późniejsze, pozostałe relacje to niezwykle ważne jest poukładanie ról z dzieciństwa aby cieszyć się satysfakcjonującymi i zdrowymi relacjami w dorosłym życiu.